Arsax wet’enê meye, mala meye, wet’en û malê destê xwe nakin, bi t’ö qîmetî. Derheqa vê yekêda Ararat Mîrozoyanê sedrê C CE M belgê xweyî fêysbûk’îêda nivîsîye.
“Ev þer’ t’eze destpênebûye. Evî þer’î eva çend sed sale miqabilî me dikin.
Merem qetandina t’opr’axê nîne, Varanda û Bêrdazor nînin, ne jî Þûþî û Stêp’anakêrt. Merem ewe, wekî milet û dewleta me wergöhêzî bûtaforîya belengaz û bêç’are bikin, hilanîna ij xerîta sîasîyê, delîva îht’îmalîêda- lap k’okê biqelînin.
Serdiravêda, þer’ê Njdêhî mewcûdîyêda, þer’ê Arsaxêyî azadarîyêda me ew betalkirîye. Me cûr’eçap göhastîye. Vê yekê dixwezin biþkênin! Û me dîsa bikin ker’-lalê dêr-zorêyî serberjêr.
Me Arsax destê xwe kir, emê Mêg’rîyê û paþê R’ewanê destê xwe bikin. Em gere r’avne ser xwe, r’êke din t’ine. Em gere carkê r’avne ser xwe h’etanî xilazîyê.
Xrîmyan Hayrîk pey kongrêsa Bêr’lînêr’a hat, pêþtirî çoçika h’esinî tiþtekî dinê jî got. Go- ij þûrê sêrba xûnê dilopdikir, a lema welat dane wan.
Arsax wet’enê meye, mala meye. Wet’en û malê dstê xwe nakin. Bi tö’ qîmjtî.
Bijî cime’ta ermenîyaye dayîm.
Emê alt’kin. Emê êqîn alt’kin”,- ewî nivîsîye.
