Îro maêstroyê mezin, Þar’l Aznavûrê newekilndinkê, dive 96 salî. Maêstrol ze’f tiþt pêr’a gîhandîye: 1000 k’ilama zêdetir binivîse, zar’ê layîq mezinke û t’erbetke, wet’enh’izê herdö wet’enê xwe- Ermenîstanê û Fransîaêyî döristve… lê ya lape ferz: ewî pêr’a gîhand me hînke, wekî em sadiq, þîrh’elal, mervayê û h’izkirinê hînvin. R’astgele nnîne, wekî gele lomek’ara dengê wî navkirine dengê evîntîyê. T’emamîya e’fraêndarîya wî hima wê yekêva hûnûndîbû- bi melûlî, k’ûraya lîrîkîê û te’nlêxistinê, tragîk û pêr’a jî bi melûlîyê t’ijî… Ewî dikarbû bigihîje h’eta dilê wan, ê kö maþoqê e’frandcarîya wî nînbûn. Gelo hostatî hima ev yek nîne? Ew niha jî dilê meda distirê, bi dengê pêþê xwe, dengbêjê kafêþantanê P’arîzê, ÿvarîyê bohêmîyê, berevbûnê malêye dilovanîyê û dik’ê konsêrtaye mezin. Ew bi zimanê fransî, ermenî, ûr’isî, îngilîsî, îtalî… distirê.Aznavûr 96 salîye, û em, çawa t’imê, divêjin- r’ojbûyîna te bimbarek-pîrozve, maêstro. Û malîava seva h’izkirinê.
