Lê k’a çima ÿzdî ne kö bi milet, lê bi t’erîqetê têne naskirinê, me’nîye cöda, mexsûs heye, wekî ij cûr’ê xeysetê t’erîqetê balk’êþe. Em ferz h’esavdikin nitirandlina wê t’erîqetê bidin û paþê derbazî xeysetê wêyî miletîyêvin, wekî alîyê wîyî qîmetkirinê hene.
Çawa me nav pêþxevera xweda got, R’ohlat- colan seva bîr û bawerîyê ayîna dîn û mezelê dîn û îmana, qewat û xilazbûna mileta, çawa peyhatina þer’ê ayîna dîn û mileta, t’ev xelqê û wek’îlekî ÿzdîya heye, Þengal, angorî t’arîqnasê ecnebî, seva ÿzdîya bûye sit’ar, wekî bi sedsalîya serbestîya wane k’amil hebûye û çawa ÿla t’omerî meþandinê debirîne.
Niha bi t’emaþnekirina pêþdahatina xweye þaxê ÿlaye baþqe-baþqe, her t’enê p’evgirêdana ayîna dîn: e’bûbetkibrina «Melek’ Daûs”-e, wekî t’emam heva girêdane, çawa miletek û ewledê bawerîkê. “Melek’ daûs” h’esavdive melek-Xwedê: Melik’– melek, û Daûs:- Dîos, çawa xaçp’arêza Meriv-Xweldê yan Xedêmeriv naskirine, isa jî ÿzdî melek-Xwedê e’bûbetdikin, wekî tê navkirinê “Melek’-daûs”.
Ÿzdîyê Sincarê, bi zimanê cime’tê gotî Þengalê, difikirin, wekî “Melik’ daûs”- gote “Xedê dilr’e’m”: ez jî hink’ûfî teme. Û- ewî jî bi hildana xwelîyê ij e’rdê, h’er’î-gil çêkir, û bi p’ifkirina r’öh’ meriv e’firand, ÿzdîyê ij k’îjanî pêþdahatî, û xwedêgiravî nisilê ÿzdîaye ij wê e’frandinê pêþdahatî.
Ÿzdî dest vê e’bûbetkirina dûrî aqila, hindava bîr û bawerîyê ayîna dîn qebûlkirîye dinda, dihatne zêrandinê, a lema jî bîr û bawerîya xwe vedþartin û derheqa wanda qet xevernedidan.
Ÿzdîyê r’ewþanbîr hebûne, ê kö bi dilovanîya mezin ermenîyava girêdayîbûne, mecal dane p’areke wan sör’a serwextvin. Isa jî mîsîonêrê R’ohlatê û r’êwî misafirê avropî ce’dandine wana lêk’olînkin.
Ÿzdî e’sasê k’itêvê xwedênasê “Xwedê r’eh’mean”-e pîroze e’bûbetkirinê h’esavdikin bêment’eq, çaxê ew “Xwedê þer’”- dijmin nasdikin. Ÿzdî dertên himberî wê yekê.
“Xeedêk (Xwedê r’eh’eman), wekî tê naskirinê lap mezin û bêh’ed qadir, çawa dikare dijminê wî heve, û çawa dikare ewqasî p’exîlve, wekî t’imê t’ev neyarê xwe þer’ke, seva h’ökömê xwedêtîyê, û divek Xwedê xweyê zoraya bêh’ed dikare neyarê wî heve, seva k’îjanî mecbûrve þer’ke, wekî h’ökömeta xwedêtîyê ij destê wî neyê derxistinê. Û çawa Melek’ Daûs, wekî bi zimanê xelqê wekî din tê navkirinê, çawa xwedêgiravî yekî berember, û dijmin, hindava “Xwedê r’e’mda” tê zêrandinê, wekî peyr’evê dîn û îmanê cûr’e-cûr’e e’bûbetdikin.
Ew herdö Xwedê “Xêrê û þêr’” jî berember h’esavdikin û difikirin, wekî herda jî gere e’bûbetkin çawa dö zorayê xwedêtîyê. Ÿzdî bawerin, wekî þer’ê herdö Xweda bawerbike ê dayîmbûye, alt’indarî û alt’bûn hila hê ne safî mane, û þer’ carna bi alît’indarîya xwedê Xêrê, carna- Þêr’ didûme. A lema jî ne cayîze- yekî bip’arêzin, ê din- bihêlin.
“Melik’ daûs” seva wan h’esavdive “Xödanê e’mir, agir û nûr, fikir yan r’öh’ê pîroz. Çawa lêk’olînvan divêjin, ÿzdî bedenkirina wan bi teyredeke-fir’indeke bi serê dîka- P’yûnîk, r’aberdikin, ser þemdanekê danî, sev ae’bûbetkirinê.
