Nîkol P’aþînyanê serekwezîrê CE belgê xweyî fêysbûk’êda nivîsîye: “Cime’t can, tiþtekî bêjim, lê ort’a meda. Em awa þefîv, vekirî, t’emamîya delîvê xweye koronavîrûsê nav seh’etekê e’lamdikin. Lê em bawerin, wekî t’emamîya welatê dinîayê hejmarê xwe r’ast divêjin? Ev ew delîve, çaxê þefîvtîya me dikare miqabilî me bixevte. Û dinîya dikare me çawa qezîya koronavîrûsê qebûlke, nenihêr’î- r’astîê, em, bi îzbatî, ê lape bêqezîane. Evê navêjim- seva t’ivdarekdîtina h’îmê bona veþartina delîva. Ew yek tiþtê nebûyînêye, emê wê yekê nekin. Ez divaêjim, wekî hûn bizanvin, wekî isa jî r’îskê meye vî cûr’eyî hene.
